Ik heb dit jaar gebombardeerd tot het jaar van het boek, want ik kan het natuurlijk niet maken om schrijver te zijn zonder zelf ooit een boek te lezen. Afgezien van dit imagoprobleem, is het ook nog eens best wel goed voor het opdoen van inspiratie, als die weer eens ver te zoeken is. Mijn Goodreads challenge gaat eigenlijk best wel goed, al zeg ik het zelf; blijkbaar lees ik elke maand zo ongeveer een boek. En die is dan best wel dik ook nog.
Nu moet ik nog iets vertellen. Je mag het ook een bekentenis noemen als je dat leuk vindt. Hier komt het: ik had nog nooit een Harry Potter boek opengeslagen (ok, wel opengeslagen maar niet gelezen) tot dit jaar. Toen ik een puber was, dacht ik mijzelf namelijk wel eens even te kunnen distantiëren van de massa door van mening te zijn dat Harry Potter echt het kutste ooit is.
Die mening heb ik mezelf destijds maar aangemeten omdat ik een naam hoog te houden had – je weet wel, dat van recalcitrante jongvolwassene. Nee nee, ik was vooral geen boekennerd. En aan rages wilde ik al helemaal niet meedoen. Een beetje fake was het wel, maar toch ergens ook weer niet. Mijn lieve vader had namelijk in die periode ook van de Harry hype gehoord. Dat moest zijn dochter dan vast ook leuk vinden, want zij was immer precies de doelgroep. HA! Zo zou hij zijn kleine pubertje wel aan het lezen krijgen.
Nou, mooi niet dus, maar hij had het ook niet helemaal slim aangepakt hè? Als het feit dat mijn vader op de hoogte was van deze trend alleen al nog niet een groot deel van alle lol de das om had gedaan, dan was het wel de cruciale fout die hij maakte bij het aanschaffen van mijn kerstcadeau in 2001. Het had heel anders kunnen lopen. Hij had bijvoorbeeld Harry Potter en de Steen der Wijzen kunnen kopen in plaats van Harry Potter en de Vuurbeker. Had hij kunnen doen. Toen ik, met toch al niet heel veel zin, het aan het boek begon, snapte ik er precies niks van. Ik miste dan wel pakweg 1000 pagina’s aan voorkennis, maar dat ging ik natuurlijk nooit bekennen.
Dat was me te gênant. Ik had godverdomme nét nog een Cito-score van 549 gehaald. Hoe moest ik dit in vredesnaam verantwoorden tegenover… Nouja, tegenover wie eigenlijk niet? Daarbij deed ik er in die tijd alles aan om vooral niet te doen wat iedereen toch al van me verwachtte. Het kwam me wel goed uit zo allemaal en dus haatte ik Harry Potter.
Inmiddels weet ik wel beter. Inmiddels weet ik dat ik ook gewoon een mens ben en dat dat betekent dat ik het er meestal wel mee eens ben als andere mensen iets geweldig vinden. Dat hypes meestal niet voor niks hypes zijn. Dat je je niet hoeft te schamen als je iets niet helemaal begrijpt. Dat je ook gewoon dankbaar kunt zijn als je vader het verkeerde boek voor je koopt.
Ik besloot Harry Potter nog een kans te geven. En wat is nou de conclusie? Ik vind hem godverdomme nog fantastisch ook. De avonturen, hoe hij je weet te laten ontsnappen uit de grote-mensen-wereld als die je events teveel wordt, maar vooral zijn maat Albus Dumbledore mag ik wel. Aan het einde van het boek komt hij elke keer aankakken met één of ander wijs gezegde, dat natuurlijk niet alleen Harry, maar vooral ik (en jij) in ons verdere leven waarschijnlijk heel goed kunnen gebruiken. Dus laten we dat maar doen dan.
It is our choices that show what we truly are, far more than our abilities.
albus dumbledore
