Ten eerste: wat nou als we de vecht- of vluchtmodus helemaal zouden kunnen voorkomen? Dat zou geweldig zijn, toch? Helaas gaat die vlieger meestal niet op, want stresssituaties kondigen zich meestal niet aan, maar zijn er gewoon ineens. Tijd voor een ademhalingsoefening, meditatiesessie of yogales is er niet echt, dus waarschijnlijk schiet je in fight or flight. Het ding is: als ik aan 100 mensen zou vragen in welke modus ze gaan bij een stresssituatie, zeggen er waarschijnlijk een stuk of 90 volmondig ‘VECHTMODUS!’. Met nog net geen gebalde vuisten naast hun gezicht.

Vluchten heeft namelijk, naar mijn idee, hier in het Westen een connotatie met zwak zijn, of bang zijn, of laf. Vluchters zijn niet in staat de waarheid onder ogen komen en rennen er daarom maar voor weg. Nee, vechten, dat is wat je moet doen. Sterk zijn. Knokken voor wat je waard bent. Tot je er weer bovenop bent. Of tot het bittere eind. Er bovenop of niet. Maar is het ook daadwerkelijk beter voor je lijf en je psyche om te vechten in een (stress)situatie? Niet per sé. Dit is waarom:

Je kunt serieus gewond raken

Als je om je heen gaat slaan, dan kun je er de donder op zeggen dat je op een dag een mep terug krijgt. Right in the face. Maak een weloverwogen beslissing voordat je de ring in stapt, maar denk ook na of je de handdoek er wel in wilt gooien.

Je krijgt er niet meer vrienden van

Maar boeien, want wie heeft er vrienden nodig als je vijanden hebt? Ga je het gevecht aan? Bereid je dan wel voor op wat weerstand en mensen die dus moeilijk gaan doen. Soms is dat helemaal ok, maar soms is het echt totaal je energie niet waard. Weet je nu al dat je je krachten veel beter voor iets anders kunt gebruiken? Dan zou ik zeggen: trek je hardloopschoenen aan en ren, zo hard als je kunt.

Je staat altijd aan

In de vechtmodus sta je al gauw strak van de adrenaline. Leuk en soms misschien zelfs nuttig, maar ook weer niet voor heel lang. Met altijd maar je adrenaline op volle toeren, pleeg je roofbouw op je lichaam. Het kan er zelfs voor zorgen dat je hele hormoonsysteem van slag raakt. Zeggen ze op Google tenminste.

Maar ja, wat nu te doen als je in een vervelend parket komt? Ga je nog steeds vechten? Kan hoor. Het ligt maar net aan de situatie, zoals eigenlijk alles in het leven. Soms kun je het allemaal maar beter laten voor wat het is en de andere keer voel je aan je wateren dat je niet anders kunt dan voor jezelf opkomen. Het mooiste van alles? Jij bepaalt gewoon zelf wanneer. HA!

Disclaimer: Deze tekst is overigens op helemaal niks gebaseerd, behalve op mijn mening dan. Ik vind dat – hoewel allebei de modi niet echt als ideaal worden gezien natuurlijk – vechten eigenlijk teveel credits krijgt in onze Westerse maatschappij en wilde eens kijken of er ook wat te zeggen viel voor de vluchtmodus. Ik denk dus van wel, maar ik ben geen psycholoog, dus trek je vooral niet te veel van mij aan. Het leek me gewoon interessant om er eens op een andere manier naar te kijken. Rustig maar.